ลูกเผาพ่อในวันพ่อ

5ธันวาคมของทุกปี เป็นวันที่คนไทยทุกคน แสดงออกถึงความรักและเทิดทูลพระมหากรุณาธิคุณของในหลวง

และเรียกติดปากว่า วันพ่อแห่งชาติ

เมื่อเข้าสู่ยุค Social media เป็นวันหยุดได้อยู่ใกล้ชิดกับครอบครัวหลายคนถ่ายรูปกับพ่อ หรือโพสรูปถ่ายกับพ่อ

จนมีคนกล่าวว่า เป็นวันอวดพ่อแห่งชาติ ฟังดูน่ารักดี

สำหรับblog นี้ถนัดเขียนมากกว่าโพสรูปจึงขอนำเสนอ คุณพ่อ สมชาย เจียรนัยพานิชย์ ของกระผมเป็น พ่อดีเด่นแห่งชาติ(ของลูกๆ) ด้วยคุณสมบัติดังนี้

ป๊าสอนลูกแบบบุฟเฟ่ มีอาหารเต็มที่อยากกินต้องไปจัดการเอง ไม่ป้อนแต่สอนให้รู้มารยาท และการแบ่งปัน
ป๊าไม่เคยสอนลูกเข้าช่วยงานสังคมเลย แต่ป๊า/ม๊าทำให้ดู
ป๊าไม่ค่อยคุยกับลูกๆ แต่ป๊าดูเฟสบุ๊ค ลูกโพสไปป๊าก็ไลค์มาถ้าชอบมากก็แถมเม้นต์มาด้วย ทำให้บ้านเราไม่เคยห่างกัน
จำไม่ได้ป๊าเคยอ่านหนังสือให้ลูกฟังรึป่าวแต่รู้ว่าหลายปีมานี้ป๊าอ่านหนังสือให้เด็กๆฟังหลายร้อยหลายพันครั้ง หลานๆจีโน่จิงจิงนีน่าผิงผิงจึงได้รับเชื้อรักหนังสือมาด้วย และมีครูหลายคนทำตามไปสร้างห้องสมุดดีๆหนังสือดีๆคนสอนดีๆช่วยให้เด็กๆหลายตำบลกลับมารักการอ่าน
ลูกป๊าอย่างน้อยสามคนเคยผ่านธุรกิจรีเทลหรือเป็นผู้บริหารในธุรกิจรีเทลยักษ์ใหญ่ ไม่สามารถแก้ปัญหา Minimarts ที่ปั๊มน้ำมันขอนแก่นสมชายบริการได้ เพราะป๊า เอาชั้นหนังสือไปตั้งในนั้น ปล่อยให้เด็กโรงเรียนใกล้ๆมานั่งอ่านหนังสือรอผู้ปกครองมารับในminimarts 50%ของพื้นที่แบ่งไว้ให้สังคม เหล้าเบียร์ก็ไม่ขาย
เวลาส่งจดหมายให้เพื่อนๆ โรตารี ป๊าจะcc ลูกทุกคนในครอบครัว จนป่านนี้ลูกๆยังไม่รู้เหตุผล หรือว่าเป็นกฏงานสังคมต้องส่งแจ้งครอบครัว อ่านมาหลายปีลูกๆคอยซึมซับมารยาทสังคม การให้เกียรติ และรู้ว่าไปไหนพ่อก็มีคนต้อนรับ รู้ว่าน้ำใจกับกำลังใจไม่ใช่สินทรัพย์ให้กันได้ตลอด ป๊าไม่เคยต้องทำงานคนเดียวมีเพื่อนมวลมิตรโรตารีทั้งในและต่างประเทศคอยสนับสนุนตลอดมา ด้วยไมตรีจิตรแห่งโรตารี << อันนี้คำลงท้ายจดหมายผมจำได้ขึ้นใจ
กี่ปีผ่านไปลูกก็ยังไม่เคยโตในสายตา ป๊าคอยดูแล สอบสวน เอ๊ย!ถามไถ่ บอกตรงนี้เลย ลูกไม่เคยรู้สึกรำคาญ กลับรู้สึกอบอุ่น เหมือนมีคนดูแล ตลอด
วันพ่อปีนี้ไม่ได้อยู่กับพ่อ ไม่ได้โทรไปบอกรักพ่อ ขอเขียนเผาพ่อแทนล่ะกันนะป๊า